ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ Τ’ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ…
…και τα πράγματα μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ δεν πάνε καλά. Η αργή, αλλά σταθερή, πτώση των ποσοστών μας στα γκάλοπ, ποσοστά που ευτυχώς ακόμη είναι ψηλά, δεν είναι παρά ένα μονάχα από τα δείγματα φθοράς. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πάρει πολύ δραστικά μέτρα για να ξαναβρεί την επαφή με τους εργαζόμενους που είχε συγκινήσει πρωτύτερα και που τώρα, στο πιο μεγάλο κομμάτι τους, αρχίζουν και του στρέφουν την πλάτη. Δεν είναι επιτρεπτό σε τέτοιο σκηνικό κρίσης από την παγκόσμια ελεύθερη πτώση των χρηματιστηρίων, ως το Βατοπέδι, ο ΣΥΡΙΖΑ να χάνει το βηματισμό του. Ο κόσμος της Αριστεράς περιμένει ξεκάθαρες τοποθετήσεις για το ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα της κρίσης, αν καταφέρει να αναλάβει στο μέλλον ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνητικές ευθύνες.
«Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»! μας λέει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ
Αυτό όμως σημαίνει πως
ü θα πληρώσουν οι πλούσιοι,
ü σημαίνει πως όλες οι τράπεζες, η εκκλησιαστική περιουσία και μια σειρά κρίσιμες επιχειρήσεις θα εθνικοποιηθούν χωρίς αποζημίωση,
ü πως την εγγύηση μιας διαφορετικής πορείας της οικονομίας θα τη δώσει ο εργατικός έλεγχος στα λογιστικά βιβλία των κρατικών, αλλά και των σημαντικών ιδιωτικών επιχειρήσεων.
ü Σημαίνει πως οι επενδύσεις θα πάνε για μαζικές προσλήψεις, κύρια για ΥΓΕΙΑ και ΠΑΙΔΕΙΑ, για να καλυφθούνε ανάγκες των εργαζομένων και των νέων.
ü Σημαίνει ριζικές περικοπές των στρατιωτικών δαπανών, των κονδυλίων για την αστυνομία και τις φυλακές.
ü Σημαίνει πλήρη δικαιώματα – μαζί και υπηκοότητα – για όλους τους μετανάστες, που είναι το πιο χτυπημένο οικονομικά και κοινωνικά κομμάτι της εργατικής τάξης. Γι αυτό μπορεί και πρέπει να γίνει ο πιο μαχητικός συμπαραστάτης των ντόπιων εργατών για να υπερασπιστούμε όλοι μαζί τα κοινά μας συμφέροντα από τους κεφαλαιοκράτες.
ü Σημαίνει όχι μόνο να γυρίσουν αμέσως οι Έλληνες φαντάροι από Βαλκάνια, Σομαλία, Αφγανιστάν. Σημαίνει πως, από την πρώτη ώρα που θα αναλάβει καθήκοντα μια αριστερή κυβέρνηση, θα αποχωρίσουμε άμεσα από το ΝΑΤΟ, θα έρθουμε σε πλήρη ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και θα κλείσουμε για πάντα τις βάσεις.
ü Σημαίνει πως η νέα κυβέρνηση της Αριστεράς θα κόψει οριστικά τους τσαμπουκάδες στα Βαλκάνια και θα αναγνωρίσει το Μακεδονικό κράτος με το όνομά του, και θα ανοίξει επιτέλους τις πύλες των συνόρων για ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς πρόσφυγες του εμφυλίου και τα παιδιά τους.
Υπάρχει έστω και ένας οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ που βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι τα πιο πάνω είναι εγγυημένα, μόλις και όταν αναλάβει την κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ με τους πιθανούς μελλοντικούς συμμάχους;
Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δείχνει όλο το πρόβλημα που υπάρχει μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Τι θέλει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ως τώρα δεν το έχει πει ξεκάθαρα στον κόσμο.
Ο διάλογος για το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει καθόλου στους εργαζόμενους ότι ξέρουμε τι θέλουμε σε γενικές γραμμές και ότι απλώς ψάχνουμε τις πιο ακριβείς εκφράσεις, τις πιο σωστές διατυπώσεις για το πρόγραμμά μας. Οι έξι προτάσεις του Αλαβάνου και στη συνέχεια τα 15 του σημεία είναι προβληματικά, όχι τόσο για την διαδικαστική τους αυθαιρεσία, αλλά για το περιεχόμενό τους.
Θέλουμε μια καλύτερη «Κεντροαριστερά» από αυτήν του Σημίτη, ή θέλουμε να ικανοποιήσουμε τις εργατικές ανάγκες σε βάρος των καπιταλιστών; Να, πάνω σε τι πρέπει να τοποθετηθεί καθαρά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Το ξεκάθαρο στίγμα, η έκκληση για συγκεκριμένη πάλη, με συγκεκριμένο στόχο, είναι το καθήκον μιας ηγεσίας και όχι ο ρητορικός στόμφος.

Και τι γίνεται με τη λειτουργία του ΣΥΝ);
Ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί σαν κόμμα ανολοκλήρωτο, συγκροτημένο σε ομοσπονδιακή βάση. Το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του, οργανωτικά και κοινωνικά, το αποτελεί ο ΣΥΝ. Όμως, αυτό το κόμμα χαρακτηρίζεται από το δίπολο: αριστερή ρητορεία και παθητικότατα μέλη. Ακόμα και στην πορεία του Πολυτεχνείου κατεβαίνει στο δρόμο ένα μικρό κλάσμα των μελών του ΣΥΝ, δε μιλάμε να μπορέσουν να κινητοποιήσουν κι άλλους. Ταυτόχρονα, σε κάθε σοβαρή εσωκομματική διαδικασία τα ίδια αυτά παθητικά μέλη ξαφνικά ζωντανεύουν και εμφανίζονται σε μαζικούς αριθμούς και στηρίζουν με την ψήφο τους τη σημερινή ηγεσία και τους δεξιούς «ανανεωτές». Όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν για τη Νεολαία του ΣΥΝ, αλλά μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ το βάρος το έχει το κόμμα του ΣΥΝ και όχι η οργάνωση νεολαίας.
Υπάρχει κάποια ελπιδοφόρα κίνηση μέσα στο ΣΥΝ προς τα αριστερά;
Πριν λίγες μέρες βγήκε στη δημοσιότητα ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο που υπογράφουν τρία μέλη της ΚΠΕ του ΣΥΝ, γνωστό ως τα «16 σημεία». Το ύφος του κειμένου δεν ξεσηκώνει τον ενθουσιασμό, δεν ηλεκτρίζει για δράση. Θυμίζει περισσότερο ανιαρή ακαδημαϊκή ανακοίνωση παρά έκκληση για μάχη. Όμως το περιεχόμενό του είναι πολύ διαφορετική περίπτωση. Το κείμενο των «16 σημείων» υπερασπίζει τον μαρξισμό και τη σοσιαλιστική προοπτική απέναντι στον κεϋνσιανισμό και την κεντροαριστερά. Ακόμα, δηλώνεται ξεκάθαρα πως την κρίση πρέπει να την πληρώσουν τα αφεντικά, με βαριά φορολογία και κρατικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση και πρώτα από όλα οι τράπεζες με πλήρη εθνικοποίηση. Ο εργατικός έλεγχος, οι επενδύσεις για τις ανάγκες των εργαζομένων και το κόψιμο των στρατιωτικών δαπανών είναι μερικά χαρακτηριστικά ζητήματα που αναδεικνύουν τα «16 σημεία». Δυστυχώς, το κείμενο σταματά εκεί που αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον. Θέλουμε να υποθέσουμε πως οι συντάκτες του ετοιμάζουν κάποια συνέχεια με τις άμεσες ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ των «16 σημείων», δηλαδή ρήξη με ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση, διώξιμο βάσεων, επιστροφή ελληνικού στρατού, ίσα δικαιώματα σε μετανάστες κ.λ.π. Όσο υπάρχουν αυτές οι ελλείψεις, τα «16 σημεία» ΔΕΝ αποτελούν βάση για συζήτηση, είναι όμως μια πολύ ενδιαφέρουσα αρχή για μια τέτοια βάση.
Όμως, ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να παρουσιάσει το πιο σωστό και σοφό πρόγραμμα η αξία του θα είναι ίση με το μηδέν, χωρίς τη δράση των απλών ανθρώπων που θα αναλάβουν να το πραγματοποιήσουν.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμά να ανοίξει τον χώρο αυτό στον κόσμο της Αριστεράς. Εδώ, μαζί με τους ηγέτες του ΣΥΝ, συντάσσονται, και είναι κρίμα, και αρκετοί σύντροφοι από τις μικρές «επαναστατικές» συνιστώσες. ΚΟΙΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ σημαίνει μαχητές που συσπειρώνονται για να υλοποιήσουν αυτό το πρόγραμμα. Δυστυχώς όμως, για να δουλέψει ένας εργάτης, ένας νέος για τον ΣΥΡΙΖΑ, κατά κανόνα πρέπει να διαλέξει κάποια από τις οργανωμένες συνιστώσες του. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα σχήμα χωρίς μέλη και χωρίς δικαιώματα μελών. Οι μόνοι «ανένταχτοι» που καταφέρνουν να σταθούν και να παραμείνουν στο ΣΥΡΙΖΑ, είναι παλιές καραβάνες της Αριστεράς που έχουν την εμπειρία και την αυτοπεποίθηση να αυτοπροταθούν στις διάφορες θεματικές επιτροπές του. Ο υπόλοιπος κόσμος απλώς περισσεύει. Και ο χρόνος συνεχίζει να κυλά ανέμελα…
Αλλά υπάρχει τρόπος να ξανακερδίσουμε το χαμένο χρόνο. Έχει φτάσει πλέον η στιγμή να ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ να στηθούν παντού επιτροπές βάσης, σε κάθε γειτονιά, χώρο δουλειάς και σπουδών για να στηρίξουν το ΚΟΙΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ και να εμποδίσουν να καταλήξει κενό γράμμα. Χρειαζόμαστε οργάνωση, χρειαζόμαστε ενεργούς αγωνιστές. Χρειαζόμαστε συγκεντρώσεις όπου ο κόσμος δεν θα έρχεται να ακούσει τους ρήτορες, αλλά να πάρει τα συνθήματα και τις οδηγίες δράσης για συγκεκριμένες, μαζικές καμπάνιες.
Χωρίς μεγάλη προοπτική, ο κόσμος της Αριστεράς δεν θα ξεκινήσει ή δεν θα μπει στον αγώνα. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ. ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ.
“Κόκκινη Ορχήστρα”
«ομάδα συζήτησης και παρέμβασης
για το διεθνισμό και την εργατική εξουσία»