Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

Τα “παιδιά του λαού”
Δημοσιεύθηκε από kseeath στο Ιανουαρίου 11, 2009

Η καλύτερη διαφήμιση των ημερών είναι αυτή της τηλεφωνικής εταιρείας που σατιρίζει τις παλιές ταινίες του Ξανθόπουλου, του “παιδιού του λαού”. Ο εμπνευστής της φαίνεται πως έπιασε το τηλεοπτικό κλίμα των ημερών: “Είμαστε όλοι παιδιά του λαού”.

Κάτι πρέπει να αποτελέσει το έδαφος μιας νέας συναίνεσης. Τα ιδεολογήματα για μια απρόσκοπτη ανάπτυξη (με πιστωτικές κάρτες) και για μια ανέμελη κατανάλωση (με δανεικά), για μια χρυσή ολυμπιάδα (με ντοπαρισμένους αθλητές) για μια νέα διακυβέρνηση (με Βατοπέδια) έσκασαν σαν φούσκα. Με αυτά ο αστισμός επεδίωκε (και πετύχαινε) μια ευρύτερη κοινωνική συναίνεση. Αυτή η συναίνεση έσκασε σαν φούσκα μπροστά στον προθάλαμο της οικονομικής κρίσης και απαξιώθηκε στην εξέγερση του Δεκέμβρη. Και που είσαι ακόμα… Θα πρέπει λοιπόν να οικοδομηθεί μια νέα συναίνεση στο όνομα του “λαού”.

Οι βιτρίνες του λαού

Η απολύτως στοχευμένη βία των διαδηλωτών, έπρεπε να παρουσιαστεί σαν επίθεση ενάντια στην “ιδιοκτησία του λαού”, σαν “τυφλή βία των κουκουλοφόρων” ενάντια στο λαό. Η λογική είναι πως το “μαγαζάκι” που κάηκε, ή έσπασε η βιτρίνα του, θα μπορούσε να είναι του καθενός. Γιατί ποιος θα κλάψει για μια τράπεζα (ειδικά αν είναι καταχρεωμένος σε αυτή);

Ο στόχος των κινητοποιημένων ήταν πρώτιστα τα αστυνομικά τμήματα και οι διμοιρίες των ΜΑΤ. Στη συνέχεια, οι πανταχού παρούσες κάμερες. Οι τράπεζες και τα ΑΤΜ. Τα εμπορικά μεγάλα καταστήματα, αυτά που πληρώνουν ακριβοπληρωμένες διαφημίσεις πριν τις “ειδήσεις” των 8 και τα Σούπερ Μάρκετ. Οι αλυσίδες φαστ φουντ και κινητής τηλεφωνίας. Όλοι ετούτοι οι στόχοι ήταν η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων που χτυπήθηκαν. Παρά τις αναπόφευκτες “παράπλευρες απώλειες”, η αντιβία των ημερών του Δεκέμβρη ήταν απόλυτα στοχευμένη. Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τη συγκεκριμένη στοχοποίηση, αλλά αυτό είναι μια άλλου επιπέδου κουβέντα. Το σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται για τα “μαγαζάκια του κοσμάκη”. Αφήνουμε κατά μέρος το αν μπορεί ο καθένας να διατηρεί ένα “μαγαζάκι” και ας συμφωνήσουμε πως στον καπιταλιστικό παράδεισο που ζούμε ο καθένας μπορεί να στήσει τη δική του επιχείρηση. Όχι όμως στη Σταδίου, στην Ερμού και στην πλατεία Συντάγματος. Εκεί, όσο και να ψάξει κανείς δεν θα βρει “μικρό μαγαζάκι”, αλλά υποκαταστήματα τραπεζών και πολυεθνικών εταιρειών. Και ο λόγος είναι πολύ απλός. Το ενοίκιο εκεί έχει κάποιες εκατοντάδες ευρώ το τετραγωνικό μέτρο και άλλα τόσα αέρα.

Ας ξεκαθαριστεί όμως και το θέμα των “παράπλευρων απωλειών”. Όταν από τους διαδηλωτές πεταχτούν κάποιες πέτρες εναντίον μιας διμοιρίας ματατζήδων, υπάρχουν δυο ενδεχόμενα: Αν αυτός που πετάει την πέτρα ξέρει σημάδι, αυτή θα βρει το στόχο της. Αν δεν ξέρει τόσο καλό, θα περάσει δίπλα από τα ΜΑΤ και θα πέσει στη βιτρίνα από πίσω τους. Ακόμη κι έτσι όμως, οι από λάθος σπασμένες βιτρίνες είναι ελάχιστες. Όλοι οι πονηροί δημοσιογράφοι (ας μας πουν πρώτα πόσα ευρώ παίρνουν για να παριστάνουν “τη φωνή του λαού”), δεν τολμούν να δώσουν μια λίστα των επιχειρήσεων που υπέστησαν ζημιές. Δεν πρόκειται για καμιά κοπιαστική δουλειά, η λίστα είναι έτοιμη από τις αποζημιώσεις που πήραν από τον Καραμανλή.

Η δημόσια περιουσία

Δίπλα όμως στο ιδιωτικό κεφάλαιο στόχος έγιναν και δημόσια κτίρια, δημόσια περιουσία. Αυτή άραγε, δεν ανήκει σε όλο το λαό και δεν την πληρώνουμε όλοι μας;

Ας δούμε τι αποτελεί δημόσια περιουσία και χτυπήθηκε. Τα αστυνομικά τμήματα, οι στάσεις λεωφορείων, οι κάμερες, το κτίριο ενός υπουργείου, το δημαρχείο κάποιας επαρχιακής πόλης, ένα πανεπιστημιακό κτίριο, ένα δικαστικό μέγαρο. (Τα γραφεία όμως του ΟΤΕ, της Ολυμπιακής, το Μετρό δεν είναι). Από όλα αυτά το μόνο που ο λαός αισθάνεται δικό του (αν και πληρώνει για όλα) είναι η στάση λεωφορείου και τα πανεπιστημιακά κτίρια. Και πολύ καλά κάνει. Η δημόσια ιδιοκτησία σε αυτό το κράτος δεν είναι λαϊκή περιουσία.

Όταν τα πάντα έχουν γίνει ιδιωτικά, στο κράτος απομένει μόνο ότι σχετίζεται με την καταστολή. Οι κάμερες, τα μπατσάδικα, τα δικαστήρια, οι φυλακές και τα υπουργεία). Οι θεομπαίχτες που έχουν πλουτίσει από το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας, που ξεπουλάν ακόμη και τις λίμνες, έχουν το θράσος να ζητούν από το λαό να σεβαστεί τις χαφιεδοκάμερες και τα κρατικά κτήρια γιατί είναι “δημόσια περιουσία”. Κι όμως ακούστηκαν και τέτοια.

Τα πανεπιστήμια είναι μια εξαίρεση, που όσο κι αν έχουν λυσσάξει, δεν έχουν καταφέρει ακόμη να τα παραδώσουν στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Γι αυτό και το κίνημα τα σεβάστηκε, γιατί τα θεωρούσε δικά του και αυτό είναι δείκτης της συνείδησης του κινήματος, που η αντιβία του δεν ήταν καθόλου τυφλή. Μάταια προσπαθούσαν να δείξουν από τα κανάλια πως οι “κουκουλοφόροι” καίνε την Νομική και τη Βιβλιοθήκη. Απλώς έλεγαν ψέματα.

Οι γιορτές των φτωχών και το δέντρο του Κακλαμάνη

Η ανάλαφρη νότα του λαϊκισμού ήταν τα “εορταστικά” επιχειρήματα. Ο “βωβός” δήμαρχος των Αθηνών, έκλεγε πως θα πρέπει να μην χαλάσει η χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα των ημερών, γιατί οι γιορτές είναι “για το λαό”. Κορυφαίο σύμβολο των “λαϊκών γιορτών” το πλαστικό δέντρο στο Σύνταγμα. Κάθε χρόνο εξηγεί ο δήμαρχος, οι φτωχοί και ο λαός κατεβαίνουν στο Σύνταγμα για να γιορτάσουν. Και εν μέρει έχει δίκιο. Όσο ο “άρτος” περιορίζεται, τα “θεάματα” είναι ένα πολύ σπουδαίο μέσο για να κρατιέται το πόπολο υποταγμένο, ιδίως όταν είναι κακόγουστα. Είναι η λαμπερή βιτρίνα που κρύβει μια ζωή καθόλου λαμπερή. Με τη διαφορά ότι φέτος τα παιδιά κατέβηκαν στο Σύνταγμα νωρίτερα, για να δημιουργήσουν και να βιώσουν μια άλλη “γιορτή”. Στη γιορτή αυτή δεν χωρούσε το πλαστικό δέντρο. Το δέντρο του φετινού Δεκέμβρη, η λαμπερή βιτρίνα τους κάηκε. Μάλλον όμως ήταν πιο ταιριαστή εικόνα να μείνει στολισμένο με σκουπίδια και τα ΜΑΤ να το φυλάνε, με τον κόσμο γύρω να τους φωνάζει πως: “αφήσατε τα δάση να καούν για πλάκα και τώρα φυλάτε το δέντρο του μ… άκα”.

Οι υπερασπιστές του λαού

Η κινητοποίηση των τραμπούκων στην Πάτρα αρχικά και άλλού ύστερα, έγινε ακριβώς στη βάση της υπεράσπισης της “λαϊκής” περιουσίας. “Οι φιλήσυχοι πολίτες που κινητοποιήθηκαν για να προστατέψουν τα μαγαζιά τους”. Έτσι παρουσίαζαν οι τηλεοράσεις την κινητοποίηση της χρυσής αυγής και των παρακρατικών φίλων του Καλαμπόκα στην Πάτρα. Κι όμως, στην Πάτρα δεν έσπασε κανένα μαγαζί, παρά μόνο τράπεζες. Άλλωστε και οι τραμπούκοι μαζεύτηκαν μόνο όταν έφτασαν οι διαδηλωτές μπροστά στο δημαρχείο για να βοηθήσουν τα ΜΑΤ να το προστατέψουν. Ο ακροδεξιός δήμαρχος της Λάρισας έκανε δημόσια έκκληση στους λαρισαίους τραμπούκους να “ακολουθήσουν το παράδειγμα των πατρινών”, και (εφόσον στη Λάρισα οι διαδηλωτές δεν επιτέθηκαν σε κανένα μαγαζί, αλλά στο αστυνομικό τμήμα και το δημαρχείο) τους καλούσε από τα τοπικά κανάλια να προστατέψουν “τη δημοκρατία και τον πολιτισμό” ενάντια στους διαδηλωτές. Από την επόμενη μέρα πήρε μυρωδιά τη γραμμή της εποχής και εξηγούσε πως οι παρακρατικοί τραμπούκοι ήταν “απλός λαός” που υπεράσπιζε την “λαϊκή ιδιοκτησία”.

Οι εξεγερμένοι

Αν όμως τελικά αυτός που βγήκε ζημιωμένος το Δεκέμβρη είναι ο “λαός” και η περιουσία του, τότε αυτοί που κινητοποιούνται είναι “εχθροί του λαού”. Εδώ οι στυλοβάτες της νέας “λαϊκής” συναίνεσης, απευθύνθηκαν για βοήθεια στους ειδικούς του είδους, στον Περισσό. Ποια είναι η καλύτερη μαρτυρία από αυτή του κόμματος που μάχεται για τα συμφέροντα της “σύγχρονης λαϊκής οικογένειας”; Έκαστος στο είδος του. Το ΚΚΕ μίλησε για “ξένα και ντόπια κέντρα”, για “προβοκάτσιες” και “πράκτορες”, για “κωλόπαιδα πλούσιων οικογενειών”, για “βολεμένους”. Δεν έχει σημασία αν όλα αυτά αντιβαίνουν την κοινή λογική. Δεν έχει σημασία καν αν αυτές οι ερμηνείες είναι πειστικές. Σημασία έχει να προστεθούν στον ορυμαγδό της “λαϊκής” κατακραυγής ενάντια στην εξέγερση της νεολαίας. Το ΚΚΕ βέβαια δέχτηκε τα καθήκοντα που του ανέθεσαν και προσπάθησε να ανταπεξέλθει σε αυτά υπερβάλλοντας εαυτόν. Και τι δεν είπε, και τι δεν λέει. Το χυδαιογράφημα με τίτλο “το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά” που δημοσίευσε ο Ριζοσπάστης

(http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=28/12/2008&id=10422&pageNo=8&direction=1),
συμπυκνώνει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο γράφτηκε όλες αυτές τις μέρες σε αυτή την κατεύθυνση. Το ΚΚΕ έχει την τιμή να είναι δικό του το κείμενο που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο την οικοδόμηση της μαύρης συμμαχίας των “παιδιών του λαού”.Οι μπάτσοι των 700 ευρώΤα παιδιά του λαού λοιπόν θα μας φυλάξουν από τους “κουκουλοφόρους”. Κι αν κάποιος από αυτούς θολώνει καμιά φορά και πυροβολά για να σκοτώσει, είναι εξαίρεση (και ίσως μάλιστα κατανοητή). Είναι όλοι τους σκληρά εργαζόμενοι, είναι “παιδιά του λαού”. Λοιπόν τις τελευταίες μέρες τα ακούσαμε κι αυτά. Ότι οι ματατζήδες είναι η “γενιά των 700 ευρώ”! Επειδή μάλιστα είναι και από τους πιο σκληρά εργαζόμενους –ειδικά τις τελευταίες ημέρες- είναι και οι πρώτοι που δικαιούνται αύξηση. Και ένταξή τους στα βαρέα.Αυτή η γελοιότητα φανερώνει και το μέγεθος της κρίσης τους. Όταν τα διάφορα ιδεολογήματα του αστισμού έχουν γίνει κουρέλια, όταν το εποικοδόμημά τους αμφισβητείται ανοιχτά, προσπαθούν να οικοδομήσουν μια νέα συναίνεση με υπόβαθρο την ανάγκη της καταστολής στο όνομα του “λαού”. Αν κάποιος πει πως είναι ηλίθιοι, δεν θα έχει άδικο, ωστόσο αυτό παραμένει μια επιφανειακή ερμηνεία της πραγματικότητας. Γιατί στην πραγματικότητα στόχος τους δεν είναι να αποσπάσουν μια πλατιά ιδεολογική συναίνεση, αλλά να οργανώσουν το δικό τους στρατόπεδο. Να το εξοπλίσουν ιδεολογικά, πριν το οργανώσουν πραχτικά. Και ο χρόνος πιέζει.Τα “μαγαζάκια” σε λίγο θα κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο. Οι εργαζόμενοι θα γίνονται άνεργοι ή μισοάνεργοι (και οπωσδήποτε χειρότερα αμειβόμενοι). Η λαμπερή βιτρίνα του σάπιου εκμεταλλευτικού τους συστήματος που τώρα έχει ραγίσει, μπορεί αύριο να γίνει θρύψαλα. Όχι από τις επιθέσεις των “κουκουλοφόρων” αλλά από την τυφλή βία της οικονομικής κρίσης. Τα “λαϊκά” τάγματα που θα προσπαθήσουν να υπερασπιστούν “την τάξη και την ασφάλεια” είναι δοκιμασμένη ήδη από τη δεκαετία του 30. Για να τη χτίσουν το 2009 πρέπει να συκοφαντήσουν το Δεκέμβρη του 2008.Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν μια “παρεξήγηση” μας είπε αρχικά ο Κούγιας. Σε αυτή τη γραμμή στοιχίστηκαν όλοι οι “υπερασπιστές του λαού” ενάντια στους “κουκουλοφόρους”. Τι έχουν να χωρίσουν οι μπάτσοι “των 700 ευρώ” με τη γενιά “των 700 ευρώ” που τα σπάει όλα; Απλά μια παρεξήγηση. Ε, κι αν οι μπάτσοι ξυλοφόρτωσαν εκατοντάδες νέους και μάζεψαν άλλους τόσους, ο καθένας μπορεί να πάρει τηλέφωνο από το τμήμα και να πει όπως και ο Ξανθόπουλος της διαφήμισης: “Συνδέστε με, με τη μανούλα μου να της πω ότι λύθηκε η παρεξήγηση”.Θα θέλανε. Δυστυχώς, όμως για τα αστικά επιτελεία, η συνείδηση του λαού δεν χτίζεται μόνο στα τηλεπαράθυρα και στους καναπέδες, αλλά στις διαδηλώσεις και στους δρόμους του κινήματος. Και εκεί τελικά δίνονται και οι εξηγήσεις και λύνονται και οι παρεξηγήσεις.
Κώστας Ρουσίτης

Δεν υπάρχουν σχόλια: