Μπροστά στις Ευρωεκλογές

Μπροστά στις Ευρωεκλογές Ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς αυταπάτες για τον κοινοβουλευτισμόΔύο βδομάδες πριν τις ευρωεκλογές και ένα αίσθημα ανακούφισης για να μην πούμε θριάμβου πλανιέται στα τηλεπάραθυρα των δελτίων των 8. Επιτέλους ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στα γνώριμα ποσοστά του. Και μαζί μ’ αυτόν το σύνολο της αριστεράς καθηλώνεται για ακόμη μια φορά στα μεταεμφυλιακά της ποσοστά, αδύναμη “να αλλάξει τους συσχετισμούς και το τοπίο” . Η λύση στην κρίση αξιοπιστίας του επίσημου πολιτικού κόσμου φαίνεται (;) μέσα στα πρόσφατα απανωτά γκάλοπ να κάθεται στα αμορτισέρ των “Οικολόγων Πράσινων”. Ενός κομματιδίου φάντασμα που μέχρι πριν λίγους μήνες είχε δεν είχε 300 μέλη και που ξαφνικά γίνεται μια χρήσιμη δύναμη για την αποκατάσταση των ρωγμών της μεταπολιτευτικής ισορροπίας. Μένει να δούμε αν πράγματι η 7η Ιούνη θα επιβεβαιώσει τις προβλέψεις ή απλώς θα αποδειχτεί μια απίστευτη φάρσα στην απεγνωσμένη προσπάθεια να βρεθεί μια συμπληρωματική δύναμη που θα καλύψει τα κενά που αφήνουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.Το παράδοξο είναι ότι μαζί με τους πρετεντέρηδες που έχουν ξαναβρεί το χαμόγελό τους και δεν σταματάνε να χαριεντίζονται με την δημοσκοπική πτώση του ΣΥΡΙΖΑ χαίρονται και όλοι οι φελλοί που νομίζουν ότι θα επωφεληθούν από τα “κάτω και αριστερά”. Τα χαϊβάνια αυτά μόλις διαπιστώσουν ότι η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ αφορά εξίσου και τα δικά τους ανεμομαζώματα τότε να δούμε τι θα σκαρφιστούν που για ακόμα μια φορά ο “λαός και η εργατιά” τους γύρισε την πλάτη. Εξίσου χαρούμενοι είναι και ορισμένοι που ο βασικός τους εχθρός είναι τα “αριστερά αφεντικά” που είναι ίδια με τα δεξιά, και που το βράδυ των εκλογών θα υπολογίσουν την αποχή από τους λουόμενους και θα νομίσουν ότι πρόκειται για το ιππικό του Μάχνο που ετοιμάζεται να καταλύσει το κράτος. Και πάνω από όλα το ΚΚΕ που μοναδικός του σκοπός είναι να βγαίνει για πάντα τρίτο κόμμα, ακόμα και αν ο επάρατος δικομματισμός συνεχίζει να κυβερνάει για τα επόμενα 200 χρόνια. Αφιερωμένη λοιπόν στην πολιτική ηλιθιότητα η παράγραφος αυτή, που στην χώρα αυτή διεκδικεί όλα τα ρεκόρ γκίνες.Βλέποντας όλα αυτά γύρω του κανείς, μόνο και μόνο για αυτό, αξίζει να το ρίξει στο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι για να ξινίσουν οι μούρες των γκεπμπελίσκων του ΜEGA και όλων των κιτρινοκάναλων που έχουν αναγάγει τον αγώνα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ σε σκοπό της γελοίας τους ζωής. Αλλά και εκείνων που η πολιτική τους μυωπία είναι αντιστρόφως ανάλογη με την κατανόηση του κόσμου γύρω τους.Η ιστορία με τα γκάλοπΠέρυσι στις αρχές του χρόνου και μέχρι το Μάρτη έκαναν την εμφάνισή τους δημοσκοπήσεις που εμφάνιζαν το ΣΥΡΙΖΑ σε ποσοστά του 18%. Δεν είναι και λίγο από το 5% να “πηδάς” στο 18. Όπως δεν είναι και δύσκολο να καβαλήσεις το καλάμι. Αυτό έπαθε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και δεν εννοούμε μόνο τον Συνασπισμό αλλά ολόκληρο το ΣΥΡΙΖΑ. Το 18% θεωρήθηκε σχεδόν δεδομένο, και πάνω σε αυτό ο καθένας ξεδίπλωνε μια αντίστοιχη στρατηγική. Άλλοι για να στριμώξουν το ΠΑΣΟΚ, άλλοι για να συγκυβερνήσουν μαζί του και άλλοι για να τρέξουν ακόμα περισσότερο από “τα κάτω”. Ο καθένας δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να επαναλάβει τον εαυτό του και φυσικά να τον επιβεβαιώσει. Στην πραγματικότητα το 18% ήταν μια εξαιρετική στιγμή που συνέπιπτε με την κρίση του ΠΑΣΟΚ μετά την εκλογική ήττα και την εσωκομματική κρίση, το αίτημα για ανανέωση του πολιτικού σκηνικού που εξέφραζε ο μέχρι τότε αγαπητός αλλά και αλώβητος Τσίπρας και τέλος η δυσαρέσκεια από την αντιδραστική μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού. Αυτά τα ποσοστά με τη σειρά τους δημιούργησαν ένα μαζικό έρωτα παλαιών αριστερών και λοιπών δυνάμεων προς το ΣΥΡΙΖΑ και μια διάθεση να τον πλαισιώσουν, πράγμα που φάνηκε και στη συμμετοχή στις διαδικασίες της 1ης πανελλαδικής συνάντησης (Μάρτης 08). Στον όλο ΣΥΡΙΖΑ αυτό θεωρήθηκε σαν ένα κλείδωμα του 18%. Οι παραλληλισμοί με την ΕΔΑ του 58, τη νεολαία Λαμπράκη και τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ έδιναν και έπαιρναν. Όμως στην συνέχεια ακολούθησε μια διαρκής σχεδόν “ανεξήγητη” πτώση. “Κάτι δεν κάναμε καλά για να πέφτουμε”. Σε αυτό υπάρχει απόλυτη συμφωνία, μόνο που αναλόγως αλλάζει το περιεχόμενο. Για την Ανανεωτική πτέρυγα υπεύθυνη είναι η “αριστερίστικη στροφή”, προφανώς του Δεκέμβρη. Τι κι αν η πτώση έχει ξεκινήσει από το καλοκαίρι με –1% κάθε μήνα! Αυτό το ξεχνάμε. Και τι κι αν το 18% συμβαίνει στο απόγειο του Αλαβάνου και του Τσίπρα. Και αυτό το ξεχνάμε. Είναι που ο καθένας βασίζεται στο ασθενές της μαζικής και ατομικής μνήμης. Από την άλλη (Κοκκινοπράσινο και φίλιες δυνάμεις σο ΡΙΖΑ) το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκμεταλλεύτηκε το “μεγάλο κύμα” που έφτασε και το άφησε να τον προσπεράσει χωρίς να το οργανώσει σε έναν ενιαίο φορέα που θα υπερβαίνει τις συνιστώσες του. Όμως το κύμα υποχωρεί σχεδόν αμέσως πριν καλά καλά προλάβει να φτάσει. Ακόμα κι αν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετώπισαν με ένα ορισμένο σκεπτικισμό την μαζική έφοδο προς το μέρος τους, αυτό δεν αρκεί για να εξηγήσει την άτακτη υποχώρηση του κύματος και την επαναφορά του σε πρότερες πολιτικές συμπεριφορές. Τα πράγματα πολλές φορές έχουν πιο προφανείς ερμηνείες. Η μαζική στροφή προς το ΣΥΡΙΖΑ είχε εξαρχής κοντά ποδάρια και επιφανειακά χαρακτηριστικά. Δεν οφειλόταν στην τρομερή δουλειά που έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε στην αγωνιστική του στάση. Ίσως αυτό να τον έχει ενισχύσει σε ορισμένα στρώματα νεολαίας και εργαζομένων που ο Συνασπισμός του Κωνσταντόπουλου είχε ξεχάσει προ πολλού. Στην ουσία ποτέ δεν είχαμε μια μαζική πολιτική στροφή της ελληνικής κοινωνίας της κλάσης των δεκαετιών του 60 ή του 70 που να δικαιολογεί και τις αναλογίες (ΕΔΑ, ΠΑΣΟΚ) που γίνονται επ’ αυτού. Το 18% είχε στη βάση του στις αιτίες που προαναφέραμε, αλλά και σε ένα βαθμό σπρώχτηκε (χωρίς να είναι προϊόν συνομωσίας) από ορισμένα ισχυρά συγκροτήματα που έχουν τη δύναμη να διαμορφώνουν την “κοινή γνώμη” η οποία με τη σειρά της επηρεάζει τις διαθέσεις ακόμα και πολύ συνειδητών ανθρώπων. Όμως όταν τα συγκροτήματα διαπίστωσαν ότι το παιχνιδάκι τους με τους Γιώργο και Βαγγέλη δημιουργεί προβλήματα ευρύτερων πολιτικών ισορροπιών, αποφασίζουν να το μαζέψουν. Κάποιο τρίτο κόμμα που θα “καθαρίσει” και θα ανανεώσει το σύστημα δεν βρίσκει ούτε πρόθυμους πολιτικούς ούτε χρηματοδότες, οπότε επιστροφή σε αυτά που ξέρουμε. Πόλωση ναι, αλλά προς τα πού;Από εκεί και πέρα δεν έχουμε ακριβώς κοινωνικά γεγονότα που πολιτικά θα μπορούσαν να κεφαλαιοποιηθούν από την αριστερά. Το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και η νεολαιίστική εξέγερση, γεγονότα που ενώ έχουν σχέση αναμεταξύ τους δεν οδηγούν με ένα γραμμικό τρόπο, όπως νομίζει ένας μέσος αριστερός, στην αριστερά. Ενώ και τα δύο κάνουν εμφανή την συστημική κρίση του καπιταλισμού ταυτόχρονα ερεθίζουν και τα πλέον συντηρητικά ένστικτα ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων που έχουν φωλιάσει στον εγκέφαλό τους τις προηγούμενες δεκαετίες και που σε αυτά συνεχίζουν να αναπολούν πιο ανέμελες και ίσως πιο ευημερούσες στιγμές. Η τάση για την επιστροφή σε ένα πιο ισορροπημένο και ασφαλές παρελθόν και όχι η επανάσταση είναι μάλλον η πρώτη αντίδραση σε κρισιακές στιγμές που σπάει η καπιταλιστική κανονικότητα. Αυτό το βλέπουμε τώρα ακόμα πιο έντονα με την ωρολογιακή βόμβα του δεύτερου μεταναστευτικού κύματος από την Ασία και τη Β. Αφρική που εδώ και 3-4 χρόνια επιχειρεί διαμέσω της Ελλάδας να περάσει στην Ευρώπη. Το δράμα των αμέτρητων χιλιάδων απόκληρων που περιφέρονται στο κέντρο της Αθήνας, στην Πάτρα και άλλου, πεθαίνοντας κυριολεκτικά από την πείνα, αντί να εξεγείρει τις ντόπιες συνειδήσεις εναντίον της κοινωνικής αδικίας και του κράτους που τους έχει αφήσει στη μοίρα τους, τις κάνει ευάλωτες σε ρατσιστικές και απάνθρωπές συμπεριφορές, απαιτώντας λύσεις απαρτχάιντ μέχρι και να τους πνίγουν πριν πατήσουν σε ελληνικό έδαφος. Η κοινωνία μετά την κρίση και τον Δεκέμβρη πολώνεται, αλλά δυστυχώς όχι προς τα αριστερά. Αυτό η αριστερά πρέπει να το πάρει σοβαρά υπόψη της και να δει πως θα το αντιμετωπίσει πριν τα φασιστόμουτρα της κάθε χρυσής αυγής μαζί με τους ακροδεξιούς ρατσιστές δημαγωγούς του ΛΑΟΣ και τις ποικιλίες των πατριωτών που υπάρχουν σε κυνηγούς, απόστρατους, αγανακτισμένους, οικογενειάρχες κ.ο.κ. νιώσουν έτοιμοι να επιβάλλουν τις δικές τους λύσεις. Και μην πιστέψει κανείς ότι θα σταματήσουν μόνο στους “πακιστανούς” και τους “βρομιάρηδες” που έχουν καταλάβει το ιστορικό κέντρο της Αθήνας.Η τελευταία καθήλωση της αριστεράς σχετίζεται όχι με το μετριοπαθές πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε με την οργανωτική του αμηχανία, αλλά γιατί δεν βρίσκει τρόπο να τοποθετηθεί αναλόγως στα απανωτά γεγονότα του τελευταίου 6μήνου, χάνοντας έτσι τη διακριτή του ταυτότητα. Αυτό δεν σημαίνει πάλι ότι θα μπορούσε να υπερασπιστεί το δημοφιλές 18%. Πάλι θα έχανε. Αλλά θα κράταγε ένα στίγμα που θα του έδινε τη δυνατότητα να αντεπιτεθεί και να κερδίσει στα τμήματα εκείνα της νεολαίας και της εργατικής τάξης που πολώνονται προς τα αριστερά αηδιασμένα από την κρατική καταστολή και την ασυδοσία των μπάτσων που ασκούν πλέον όχι μόνο μεταναστευτική άλλά και εξωτερική πολιτική, από το ατελείωτο φαγοπότι των ατιμώρητων πλιατσικολόγων της κυβέρνησης που δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο και από την οικοδόμηση ενός αστυνομικού κράτους που πετσοκόβει τα δημοκρατικά δικαιώματα και που καταδικάζει το 15% του πληθυσμού να ζει σε καθεστώς απαρτχάιντ (ναι, άνθρωποι χωρίς δικαιώματα= απαρτχάιντ). Η αυταπάτη που γίνεται εμφανής στην άνευρη προεκλογική καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με την παλαιότερη εκλογική του πελατεία ή έστω με την αναζήτηση στα τυφλά του απολεσθέντος 18% που έχει επιστρέψει στο ΠαΣοΚ ή που κατέληξε στους Οικολόγους είναι εντελώς άστοχη. Αυτοί έχουν χαθεί γιατί ήθελαν να χαθούν. Έχουν ακόμα ανάγκη από αυταπάτες που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να τις δώσει. Γι’ αυτό και είναι μάταιο να προσπαθεί να ανταγωνιστεί τελευταία στιγμή τους “Οικολόγους” σε οικολογία ή να κατηγορεί τον Γ. Παπανδρέου ότι δημαγωγεί με τη λογοκοπία “σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα”. Αυτό όμως είναι το τίμημα μιας στρατηγικής που έχει επενδύσει το μέλλον της κοινωνικής αλλαγής στις διαθέσεις του εκλογικού σώματος το οποίο στην πλειοψηφία του άγεται και φέρεται από τους πανίσχυρους ιδεολογικούς μηχανισμούς διαμόρφωσης της “κοινής γνώμης”. Μιας αντίληψης που επιμένει να μετράει και να κυνηγάει ψήφους αντί να οργανώνει τις δυνάμεις του, δημιουργώντας άμεσες σχέσεις επικοινωνίας με τον κόσμο της αριστεράς, χωρίς αυτές να εξαρτώνται από τους τηλεαστέρες των 8 και τα στημένα γκάλοπ των κάθε είδους καραγκιόζηδων δημοσκόπων. Λίγο πριν την κάλπηΒαδίζοντας προς την κάλπη η κυβέρνηση και τα καθεστωτικά μέσα προπαγάνδας επιχειρώντας να στρέψουν το πολιτικό σκηνικό προς τα δεξιά έχουν ανοίξει τους ασκούς του Αίολου παίζοντας ανοιχτά το χαρτί του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Για ότι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα φταινε οι “λαθρομετανάστες” που εξορισμού ταυτίζονται με το έγκλημα. Με αυτόν το τρόπο όχι μόνο αποσπούν την προσοχή από τα αίσχη της 5ετους διακυβέρνησής τους, αλλά στοχοποιούν τους μετανάστες προκείμενου να πληρώσουν αυτοί τις δικές τους λαμογιές. Για την ανεργία, τη φτώχεια, την υποβάθμιση στο κέντρο της Αθήνας, την εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά για όλα φταινε οι “λαθρομετανάστες”. Πάνω σε αυτό το έδαφος εξιτάρουν όλα τα τρομοφοβικά μικροαστικά ένστικτα, για κάθε τι διαφορετικό, που κρύβει μέσα του ο μέσος καθυστερημένος, προκειμένου να χτίσει εκ νέου την εμπιστοσύνη στο καθεστώς, το κράτος, την αστυνομία, το κεφάλαιο και τα κόμματα του συστήματος. Μια νέα εθνική ενότητα με τα αφεντικά χτίζεται αυτή την ώρα στο πλέον αντιδραστικό έδαφος που θυμίζει τις πιο μαύρες εποχές της σύγχρονης ιστορίας. Εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που ήρθαν στην Ελλάδα για ένα κομμάτι ψωμί, αφού πρώτα τους έστυψαν σαν λεμονόκουπες τώρα τα λαμόγια των αφεντικών τους μετατρέπουν σε αποδιοπομπαίους τράγους. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι χιλιάδες ηλίθιοι σαν να ήταν έτοιμοι κι από χθες ετοιμάζονται να σώσουν από κοινού με τα αφεντικά τους και τα φασιστοειδή το έθνος που “κινδυνεύει”. Η επιχειρηματολογία έχει ξεφύγει πλέον από κάθε όριο. Οι “μαύροι” μετανάστες που βρωμάνε, που τους στέλνει βάσει σχεδίου η Τουρκία και που σε λίγα χρόνια θα είναι 5 ή και 10 εκατομμύρια ετοιμάζονται να καταλάβουν τη χώρα. Σε αυτό το τροπάρι τσιρίζουν τα κιτρινοκάναλα όλα μαζί από το πρωί μέχρι το βράδυ. Να η Μενάνδρου και η Σοφοκλέους, να τα πρεζόνια, να και οι μαύροι, να το ΟΚΑΝΑ, να το εφετείο, να τα κλειστά μαγαζιά να και οι φοβισμένοι έλληνες, να και οι παππούδες που τους έκλεψαν, να και οι “πολίτες” που είναι πασίγνωστο ότι είναι οι αλήτες της χρυσής αυγής, που αντιδρούν. Με την εμετική αυτή προπαγάνδα το κλίμα έχει γυρίσει. Το κεντρικό θέμα δεν είναι η κρίση, ο νεοφιλελευθερισμός, τα σκάνδαλα της κυβέρνησης, η ακρίβεια, η ανεργία, τα απλήρωτα δάνεια και οι κατασχέσεις αλλά οι “πακιστανοί”. Αυτό ακόμα δεν το κατάλαβε η αριστερά που για ακόμα μια φορά βρίσκεται μερικούς μήνες πίσω. Η επιθετικότητα και η αναίδεια των δημοσιογράφων απέναντι στους καλεσμένους -αν υπάρχουν- του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και του ΚΚΕ έχει ξεπεράσει κάθε ανεκτό όριο, και γίνεται ακόμα πιο προκλητική όταν την ίδια ώρα κωλογλύφουν τους φασίστες της χρυσής αυγής και τους ρατσιστές του ΛΑΟΣ. Και τι θα γίνει, ρωτάνε με ύφος γκεσταπίτη, τον Συνασπισμένο λες και είναι κυβέρνηση, με όλους αυτούς που έχουν μαζευτεί εδώ; Απολογήσου. Εσείς ρε αλήτες να απολογηθείτε που αφού τους βομβαρδίζετε στις χώρες τους και τις κάνατε ερείπια τώρα ζητάτε τα ρέστα από το Συνασπισμό. Λοιπόν για να μην επεκτεινόμαστε σε άλλο θέμα η αριστερά θα πρέπει στους κάθε είδους επίδοξους νεοταγματασφαλίτες να το κάνει ξεκάθαρο. Μαζέψτε τα ξερά σας, τα νταηλίκια και τα λόγια σας για τους μετανάστες για να μην σας πάρει ο διάολος και σας σηκώσει. Πάρτε το χαμπάρι, αν πιστεύετε ότι θα μετατρέψετε την Ελλάδα και την Ευρώπη σε 4ο Ράιχ είστε γελασμένοι. Αυτή τη φορά θα σπάσετε τα μούτρα σας. Αυτή πρέπει να είναι η αυστηρή προειδοποίηση ολόκληρης της αριστεράς και του κινήματος. Και μια τέτοια προειδοποίηση δεν μπορεί να μείνει στα λόγια. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αντιστραφεί το κλίμα και όχι μόνο εν όψει εκλογών. Το πρόβλημα είναι μπροστά μας και όποιος προσπαθεί να το αποφύγει το μόνο που καταφέρνει είναι να δίνει ολόκληρο το γήπεδο στους φασίστες και τους ρατσιστές.Η επιχείρηση λάσπης κατά του ΣΥΡΙΖΑ συνοδεύεται από ένα σπρώξιμο των Οικολόγων που αγγίζει τα όρια του γελοίου. Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Βλέποντας ότι ένα μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων που έχουν εγκαταλείψει οριστικά τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κινούνται στα αριστερά η ανακάλυψη των οικολόγων σε συνδυασμό με την αποκαθήλωση του Συριζα αποτελεί μια κάποια λύση για όσους θέλουν να δώσουν ένα μήνυμα στο δικομματισμό. Ένα μήνυμα βεβαίως που μέσω των ανύπαρκτων οικολόγων θα επιστρέψει ως συμπληρωματική δύναμη σωτηρίας μέχρι να ορθοποδήσει το πολιτικό σύστημα. Και τι θα γίνει τώρα χωρίς το 18%;Για το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για κάθε νοήμων αριστερό τα πράγματα καθώς φαίνεται δεν πάνε καλά. Ο δικομματισμός για ακόμα μια φορά αποδεικνύεται εφτάψυχος (το ΠΑΣΟΚ κοντεύει δημοσκοπικά το 40% στις εθνικές) και με μπόλικες εφεδρείες (Οικολόγοι με σπόνσορα το Σκαι και όλο το τηλεοπτικό και δημοσκοπικό στερέωμα και δεκάδες κομματίδια για τις ευρωεκλογές σε ρόλο αναχώματος, αρκεί να μην ψηφιστεί η αριστερά). Το τοπίο αντί να αλλάξει κοντεύει να γίνει καταθλιπτικό. Ποια κρίση του καπιταλισμού, ποια σκάνδαλα, κλεψιές, ρεμούλες, ποιος Δεκέμβρης , ποια δολοφονία του Αλέξη, ποιοι αγώνες που αν δεν νικάνε τουλάχιστον “αφήνουν παρακαταθήκες”… Τίποτα. Αρκεί μια υστερία για τους μετανάστες και την εγκληματικότητα για να κρυφτεί ο κόσμος σπίτι του και να φωνάζει την αστυνομία. Μετά απ’ όλα αυτά ξανά 9 και 7%; Αν δεν ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση για το τι συμβαίνει εδώ ας μην αναρωτιόμαστε μετά τι συμβαίνει τόσα χρόνια και η αριστερά είναι στη γωνία. Αυτό που επιτέλους πρέπει να συνειδητοποιήσει ο κόσμος της αριστεράς είναι ότι η ψήφος των ανθρώπων στο μεγαλύτερο ποσοστό παραμένει τουλάχιστον για την αστικές δημοκρατίες της Ευρώπης μια ελεγχόμενη διαδικασία. Ο περισσότερος κόσμος παραμένει ανενεργός και αποστασιοποιημένος από τα κοινά. Αυτό δεν αφορά μόνο τα μικροαστικά στρώματα που από τη θέση τους στο σύστημα παραγωγής και ανταλλαγής παραμένουν απομονωμένα και σε ένα ανελέητο ανταγωνισμό τόσο αναμεταξύ τους όσο και με τους εργάτες και το κεφάλαιο. Ακόμα και ευρύτερα στρώματα εργαζομένων συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο. Οι ρυθμοί ζωής, οι ανάγκες της καθημερινότητες οι πολλαπλές υποχρεώσεις απομονώνουν τους εργαζόμενους από κάθε συλλογική διαδικασία. Ακόμα και η κατά καιρούς συμμετοχή σε μαζικές διαδικασίες καταλήγει αρκετές φορές σε απογοητεύσεις που το απομακρύνουν από την συλλογική αντιμετώπιση των προβλημάτων τους. Ο περισσότερος κόσμος δεν ιεραρχεί τα συμφέροντά του στη βάση της ταξικής του θέσης αλλά διαφορετικών ταυτοτήτων που έχει υιοθετήσει για το εαυτό του. Πολλοί εργάτες νιώθουν περισσότερο πατριώτες, χριστιανοί ή ολυμπιακοί και παναθηναϊκοί. Άλλοι βρίσκουν παρηγοριά σε μεταφυσικές ασχολίες και κάθε είδους χόμπι. Σε άλλους το δουλικό τους πνεύμα στη δουλειά βρίσκει την αναλογία του σε μια επίσης δουλική πολιτική συμπεριφορά, υιοθετώντας τις πολιτικές απόψεις των αφεντικών τους. Και τέλος οι πελατειακές σχέσεις των κομμάτων εξουσίας με τους ψηφοφόρους τους προκείμενου να βολευτούν κάπου στο δημόσιο ή έστω μέσω κάποιου εργολάβου σε κάποιο πρόγραμμα ή κάποια επιδοτησούλα ή έστω 3000 ως πυρόπληκτος κ.ο.κ. Όλα αυτά για φοβισμένα και άβουλα ανθρωπάκια είναι πολύ σημαντικά ζητήματα ικανά για να ταχθούν με το ένα ή το άλλο κυρίαρχο κόμμα. Η συμπεριφορά αυτή ενισχύεται τέλος από τα καθεστωτικά ΜΜΕ που στρεψοδικούν διαρκώς με την πραγματικότητα κάνοντας κυριολεκτικά πλύση εγκεφάλου σε εκατομμύρια ανθρώπους που η πληροφόρησή τους εξαρτάται αποκλειστικά από τα τηλεπαράθυρα των δελτίων των 8. Για να μην μιλήσουμε για τους δεκάδες χιλιάδες έμμισθους υπάλληλους των σωμάτων καταστολής και τους στρατού ή το προσωπικό που υπηρετεί άμεσα την οικονομική και πολιτική εξουσία και ζει απ’ αυτήν. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως μέσα σε αυτό το πλέγμα σχέσεων διαμορφώνονται πλειοψηφίες και μειοψηφίες.Αυτό που ο κόσμος της αριστεράς πρέπει να συνειδητοποιήσει είναι ότι στο πεδίο αυτό η αντιπαράθεση είναι χαμένη πριν καν αρχίσει. Οι άνθρωποι ακόμα και αυτοί που συμπαθούν την αριστερά θα συνεχίζουν να ψηφίζουν ανάμεσα σε υπαρκτές και άμεσες λύσεις. Όσο το σχέδιο της αριστεράς θα παραπέμπει σε ένα απώτερο μέλλον ύστερα από πολλές δεκαετίες κανείς δεν πρόκειται να την πάρει στα σοβαρά. Πως όμως θα αλλάξει αυτή η αίσθηση του κόσμου; Πως η αριστερά που σήμερα είναι καταγραμμένη στο λαϊκό υποσυνείδητο ως δύναμη διαμαρτυρίας θα γίνει αντιληπτή ως δύναμη που μπορεί να φέρει την κοινωνική αλλαγή εφαρμόζοντας το πρόγραμμά της;Καλώς ή κακώς ο κόσμος νιώθει ανίσχυρος. Πάει με τον έναν ή το άλλον γιατί σε αυτό βλέπει μια λιγότερη οδυνηρή, αλλά πάντως εφικτή λύση. Για τα κόμματα εξουσίας η δύναμη τους βρίσκεται ακριβώς στο ότι ανήκουν στο σύστημα εξουσίας. Ότι χρησιμοποιούν έναν έτοιμο μηχανισμό. Για την αριστερά που υποτίθεται βρίσκεται στον αντίποδα αυτού του μηχανισμού η δύναμη είναι ο κόσμος της. Το συνειδητό εκείνο τμήμα της κοινωνίας που βρίσκεται στρατευμένο μαζί της. Άνθρωποι με μια άλλη ποιότητα από το μέσο φοβισμένο και υποτακτικό ανθρωπάκι που περπατάει στα γόνατα αν δεν ρουφιανεύει στο αφεντικό του και τον μπάτσο της γειτονιάς. Η αριστερά θα έλθει στο προσκήνιο όταν σταματήσει κλαψουρίζει και χτυπήσει δυνατά το χέρι στο τραπέζι. Τότε θα γυρίσουν να την κοιτάξουν οι πάντες. Όταν θα σταματήσει να ζητάει το λόγο από τον κάθε γκεμπελίσκο του συστήματος. Όταν οι δυνάμεις της συντεταγμένα και αποφασισμένα στο δρόμο επιβάλουν λύσεις. Όχι γενικώς διαμαρτυρίες και μετά κλάψες και απολογίες. Λύσεις στα ζητήματα αιχμής. Στο εφετείο, στον Άγιο Παντελεήμονα, στην Ομόνοια. Εκεί διαμορφώνεται τώρα η κοινή γνώμη. Νερό και ρεύμα στο εφετείο τώρα. Να καθαριστεί να απολυμανθεί και να φωτιστεί. Να περνάμε απ’ έξω και να λάμπει. Δεν το δίνουν για ξενώνα. Να τον κάνουν οι δυνάμεις του οργανωμένου κινήματος. Να δώσουν λύση στους απόκληρους μετανάστες αλλά και στη γειτονιά. Στη Μενάνδρου και στην Ομόνοια το αίσχος της ανήλικης πορνείας και των ναρκωτικών που ανθεί με την ανοιχτή κάλυψη και ανοχή ή και συμμετοχή της αστυνομίας. Να την καθαρίσουμε εμείς. Να κλείσουν τώρα τα μπουρδέλα της ανήλικης πορνείας. Να δοθεί στέγη και δουλειά στα ανήλικα κορίτσια. Να τσακιστούν οι μπράβοι και οι προστάτες τους. Να μπει ένα άμεσο τέλος στο εμπόριο μεθαδόνης και ηρωίνης. Να τσακιστούν οι συμμορίες των εμπόρων που δρουν με την κάλυψη της αστυνομίας. Να νομιμοποιηθούν οι ουσίες και να δίνονται στους άρρωστους χρήστες από τα νοσοκομεία. Μόνο έτσι θα διαλυθούν τα βρωμερά κυκλώματα. Να μας πουν οι αλήτες γιατί η χώρα έχει γεμίσει ναρκωτικά και γιατί η πολιτεία στο ίδιο διάστημα δεν διεξάγει καμία καμπάνια για το θέμα. Τέρμα οι αηδίες και τα παραμυθάκια. Η χώρα έχει γεμίσει ναρκωτικά γιατί αυτή είναι η επίσημη γραμμή του κράτους. Είναι ένας τρόπος να έχει κοιμισμένη τη μισή νεολαία ευάλωτη στους εμπόρους και την καταστολή. Ναρκωτικά σημαίνει αύξηση μιας ιδιαίτερης μορφής εγκληματικότητας που κατευθύνεται κυρίως σε μικροκλοπές κατά επίσης ανήμπορων γέρων, γριών και γυναικών που περπατάνε στο δρόμο ή και μέσα στο σπίτι τους. Και αυτό τους εξυπηρετεί γιατί έτσι μένουν στο απυρόβλητο αφού το άμεσο δεν είναι η τράπεζα που ρημάζει τον κόσμο, ούτε το αφεντικό που δίνει χαμηλά μεροκάματα αλλά οι μικροκλέφτες, τα πρεζόνια και τώρα οι πακιστανοί. Η αριστερά αν θέλει να ξαναμπεί στο παιχνίδι πρέπει να το κάνει επιθετικά χωρίς αναστολές και υπεκφυγές. Ο αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο, το δικομματισμό και το κράτος προϋποθέτει ένα ισχυρό μέτωπο των καταπιεσμένων και μια αριστερά άξια εμπιστοσύνης. Τα προγράμματα των 70 και των 300 σελίδων δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα σε αυτό τον αγώνα. Δεν τα διαβάζει κανείς και ούτε πρόκειται να τα διαβάσει παρά μόνο λίγοι και μυημένοι. Μα είναι αυτό ορθόδοξος τρόπος για να κερδίσουμε τον κόσμο με το μέρος μας; Δεν πρέπει πρώτα να αλλάξει η συνείδηση των ανθρώπων για να έλθουν μαζί μας; Όχι η συνείδηση δεν πρόκειται να αλλάξει σιγά-σιγά, όση προπαγάνδα και να κάνουμε. Ο κόσμος πάει εκεί που βλέπει άμεσα λύσεις. Και η αριστερά μπορεί να δείξει ότι αποτελεί τη λύση, όχι περιμένοντας να πειστεί και ο τελευταίος από το πρόγραμμά της, αλλά από τώρα και όπου μπορεί. “Μα χρειάζονται δυνάμεις για όλα αυτά”. Φυσικά χρειάζονται δυνάμεις. Αλλά δυνάμεις που μπορούν να κινητοποιηθούν, όχι απλά συμπαθούντες και ψηφοφόροι. Γι’ αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία να δοθεί το βάρος στη συγκέντρωση ποιοτικών, μάχιμων δυνάμεων παρά στο μεγάλωμα μια αβέβαιης εκλογικής επιρροής στο έδαφος της διαμαρτυρίας και όχι της λύσης. Τότε τι νόημα έχουν οι εκλογές;Θα πει κανείς, υπενθυμίζοντας τη γνωστή φράση του Μαρξ “αν οι εκλογές άλλαζαν το σύστημα θα ήταν παράνομες”. Πολύ σωστά αν μιλάμε για το πώς αλλάζει μια κοινωνία. Όποιος νομίζει ότι ο κοινωνικός μετασχηματισμός μπορεί να βαδίσει πάνω στα περιθώρια που αφήνει το υπάρχων συνταγματικό και θεσμικό σύστημα θα περιμένει πολλούς αιώνες ακόμα. Δυστυχώς καμία σημαντική αλλαγή στη σύγχρονη ιστορία δεν προέκυψε με αυτόν το δρόμο, μέσα δηλαδή από μια νόμιμη κοινοβουλευτική διαδικασία κατάκτησης της πλειοψηφίας. Αν κανείς θεωρεί ότι αυτή η πλειοψηφία είναι προϊόν υποκλοπής και χειραγώγησης της ψήφου τότε δεν έχει κανένα λόγο να δεσμεύεται από το αποτέλεσμα της κάλπης. Ακόμα και σοσιαλδημοκράτες όπως ο Λέον Μπλουμ (ηγέτης των γάλλων σοσιαλιστών στα ‘20 και ‘30 και πρωθυπουργός του Λαϊκού Μετώπου το 1936) “ενώ θεωρητικοποιούσε την άρνησή του για μια επανάσταση σοβιετικού τύπου αναζήτησε τα όρια της κοινωνικής μεταλλαγής με την καθολική ψηφοφορία ως μοναδικό όπλο”1. “Τα ερωτήματα που έθεσε ο Λ. Μπλουμ είναι ακόμα επίκαιρα: “Σήμερα ζούμε μια πλήρη πραγματικότητα; Η επιρροή του αφεντικού και του ιδιοκτήτη δεν βαραίνει, άραγε, στους ψηφοφόρους μέσω της πίεσης που ασκούν οι οικονομικές εξουσίες και ο τύπος; Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας είναι, άραγε, εκείνο της ψήφου του κάθε ελεύθερου ψηφοφόρου, ελεύθερου από άποψη κουλτούρας της σκέψης, ανεξαρτησίας του ατόμου; Και για να απελευθερώσουμε το άτομο, δεν είναι άραγε απαραίτητη η επανάσταση” 2 Αλλά όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά και για το αν η άρχουσα τάξη θα σεβαστεί ένα εκλογικό αποτέλεσμα που δεν θα της είναι αρεστό: “Δεν είμαστε σίγουροι ότι οι εκπρόσωποι της σημερινής κοινωνίας τη στιγμή που οι θεμελιώδεις αρχές μοιάζουν να απειλούνται δεν θα βγουν και οι ίδιοι έξω από τα όρια της νομιμότητας” 3. Και εφόσον υπάρχει πάντα ανοιχτό ένα τέτοιο ενδεχόμενο από την άρχουσα τάξη ή έστω ορισμένα τμήματά της δεν υπάρχει κανένας λόγος οι αντίπαλοί της να δεσμεύονται από την υπάρχουσα νομιμότητα και να τη θεωρούν το απόλυτο θέσφατο. “Στη Γαλλία, υπογράμμιζε ο Λ. Μπλουμ, ποτέ η δημοκρατία δεν εδραιώθηκε από μια νόμιμη ψήφο σύμφωνη με τις συνταγματικές επιταγές. Εδραιώθηκε χάρη στη θέληση του εξεγερμένου λαού ενάντια στην υπάρχουσα νομιμότητα” 4 Η ενασχόληση με τις εκλογές δεν σημαίνει όπως νομίζει ένας αναρχικός και την αποδοχή της αστικής νομιμότητας, έστω ενός μοναδικού δρόμου για την κοινωνική αλλαγή. Πρόκειται απλώς για χρήση ενός από τα δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας. Το δικαίωμα της καθολικής ψήφου. Υπάρχουν κι αλλά που όλοι χρησιμοποιούν χωρίς να γίνεται λόγος. Το δικαίωμα στη συνάθροιση και τη διαδήλωση, της ελευθέριας του τύπου και της διακίνησης των ιδεών, της συνδικαλιστικής οργάνωσης και τόσα άλλα που χρησιμοποιούν οι αναρχικοί ακόμα και οι οργανώσεις ένοπλης βίας (όταν δημοσιεύονται οι προκηρύξεις τους στον τύπο με δική τους θέληση) χωρίς να θεωρεί κανείς ότι προδίδουν κανέναν αγώνα. Όσο “διαβρώνει” η συμμετοχή στις εκλογές άλλο τόσο διαβρώνει και η χρησιμοποίηση των νόμιμων δικαιωμάτων και μορφών πάλης. Τα αστικά πολιτικά και συλλογικά δικαιώματα καλά θα κάνουμε να τα ξέρουμε και να τα χρησιμοποιούμε. Για παράδειγμα να κάνει κανείς μήνυση όταν πέφτει θύμα κρατικής καταστολής ή καταγγελία στον εργοδότη του όταν τον απολύει παράνομα. Επίσης να χρησιμοποιούμε το δικαίωμα οικιακού ασύλου (ατομικό) ή του πανεπιστημιακού (συλλογικό). Ή το δικαίωμα να έχουμε δικηγόρο αν συλληφθούμε ή περάσουμε από δίκη. Τι λετε, αυτά πρέπει να τα χρησιμοποιούμε ή σημαίνει ότι όποιος τα επικαλεστεί ότι υποτάσσεται στα όρια της αστικής δημοκρατίας και νομιμότητας. Για τους αναρχικούς και τους κάθε είδους οπαδούς της αποχής από το εκλογικό πανηγύρι είναι πολύ επιλεκτική η χρήση των αστικών δικαιωμάτων. Ειδικά όταν πρόκειται για την ψήφο παθαίνουν αναφυλαξία. Όμως είναι και εντελώς ασυνεπείς όταν χρησιμοποιούν τα υπόλοιπα. Η αποχή από τις εκλογές είναι τόσο βλακώδης όσοι το να πας σε δίκη χωρίς δικηγόρο. Βεβαίως αν πρόκειται κατά τη διάρκεια της δίκης σου να γίνει επανάσταση και να σε απελευθερώσει ο εξεγερμένος λαός κανένα πρόβλημα. Τι να τον κάνουμε τον δικηγόρο; Το ίδιο όμως ισχύει και με τις εκλογές. Αν είναι να γίνει επανάσταση, με τις εκλογές θα ασχολούμαστε; Αλλά μέχρι τότε θα χρησιμοποιούμε όλα τα δικαιώματα μας και κάθε τι που θα δυσκολεύει την αστική εξουσία να νομιμοποιεί κοινοβουλευτικά ή δικαστικά την εξουσία της και την αυθαιρεσία της. Εμείς λοιπόν συμμετέχουμε στις εκλογές και δεν θα απολογηθούμε σε κανέναν γι’ αυτό. Κάθε μέσο που βοηθάει στη συσπείρωση των δυνάμεών μας και στην απονομιμοποίηση της αστικής εξουσίας είναι θεμιτό. Αυτό σημαίνει σήμερα ψήφο στην αριστερά και όχι αποχή. Κάθε αποχή και κάθε άκυρο από έναν αντίπαλο της άρχουσας τάξης είναι ένα ακόμα δώρο στους πολιτικούς της υπηρέτες και στην πιο ελεεινή κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Ας το θυμηθούν όλοι αυτοί όταν θα τους το υπενθυμίζει η κυβέρνηση όταν θα επικαλείται για τα αίσχη της τη βούληση του λαού. Σε ποια αριστερά;Στο ΣΥΡΙΖΑ και πουθενά αλλού. Όχι στο ΚΚΕ γιατί σε όλες τις οριακές μάχες των τελευταίων τριών χρόνων στήριξε την κυβέρνηση. Η στάση του στο Δεκέμβρη ήταν αισχρή με άρθρα που δικαιολογούσαν ανοιχτά τον δολοφόνο μπάτσο του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Οι δυναμικές κινητοποιήσεις των μαθητών και της νεολαίας αντιμετωπίστηκαν με τόνους λάσπης και συκοφαντίας από τα στελέχη του ΚΚΕ που δεν έπαψαν στιγμή από κοινού με την αντίδραση, τους μπάτσους και “αγανακτισμένους” πολίτες να ζητάνε το κεφάλι του ΣΥΡΙΖΑ που “χάιδευε τους κουκουλοφόρους”. Το κόμμα αυτό σε κάθε κρίσιμη στιγμή δίνει χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση. Σε αυτό το σημείο ο Γ. Παπανδρέου έχει απόλυτο δίκιο: Η ηγεσία του ΚΚΕ είναι ο αριστερός ψάλτης της δεξιάς. Στα σκάνδαλα κράτησε την ίδια μεσοβέζικη στάση, μιλώντας περί διαχρονικών –και παραγραμμένων- ευθυνών πετώντας έτσι σωσίβιο σωτηρίας στον Καραμανλή και τους κλέφτες της δημόσιας περιουσίας. Το κόμμα αυτό πρέπει να τιμωρηθεί και να απομονωθεί από το λαό της αριστεράς. Είναι ο μόνος τρόπος, αν υπάρχει τέτοιος, για να βάλει μυαλό η διασπαστική και σεχταριστική του ηγεσία. Τα ψηφοδέλτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς για ακόμη μια φορά δεν θα εκφράσουν τίποτα περισσότερο από αυτό που είναι. Μια αριστερά που μπορεί να διατηρεί μια προπαγανδιστική σχέση με ένα αδιόρατο επαναστατικό παρελθόν αλλά που επί της ουσίας έχει εδώ και καιρό χάσει το παιχνίδι να καταγραφεί στη συνείδηση ευρύτερων τμημάτων της εργατικής τάξης σαν μια τρίτη υπαρκτή αριστερά. Η αριστερά αυτή στην πραγματικότητα έχει χάσει κάθε ορμή που είχε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και από τότε απλώς συνεχίζει να γερνάει ενώ η πορεία της είναι εντελώς προβλέψιμη. Να συνεχίζει να φυτοζωεί στο πολιτικό περιθώριο, πάρα τις φιλότιμες αλλά αποσπασματικές προσπάθειες εκατοντάδων αγωνιστών σε μια σειρά από κοινωνικούς και θεματικούς χώρους. Κάποτε θα πρέπει οι αγωνιστές αυτοί να σκεφτούν τι δεν πάει καλά μετά από τρεις δεκαετίες επίπονης δουλειάς χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ο χώρος αυτός θα πρέπει να κάνει ένα σοβαρό απολογισμό. Η αριστερά αυτή γεννήθηκε ή αναζωογονήθηκε από το Μάη του 68 και τα πέριξ αυτού γεγονότα. (Βιετνάμ, Πολιτιστική, Πράγα, Ιταλικό φθινόπωρο, Χιλή, Πορτογαλία, Πολυτεχνείο). Όχι μόνο εδώ αλλά σε όλο τον κόσμο. Τότε ο κόσμος που συσπείρωνε αυτή η αριστερά, με ότι προβλήματα και αν είχε, πίστευε στην άμεση προοπτική της επανάστασης. Τώρα δεν πιστεύει σε τίποτα περισσότερο από ότι πιστεύει και ο κόσμος της ευρύτερης αριστεράς. Η κρίση έχει ανοίξει μια νέα ιστορική περίοδο. Ένα νέο μακρύ κύμα ύφεσης είναι μπροστά μας μετά από μια εικοσαετία που το κεφάλαιο έκανε πάρτι σε όλο τον πλανήτη συσσωρεύοντας τεράστια υπερκέρδη αλλά ταυτόχρονα στρώνοντας το δρόμο για τη σημερινή κρίση. Κάθε κύμα φέρνει μαζί του και μια ανάλογη αριστερά. Το 90 έφερε την αριστερά της υποταγής και της μιζέριας. Τώρα ίσως φέρει την αριστερά της αντεπίθεσης και της νίκης. Υπάρχουν σημάδια αυτής της ανανέωσης στο ΣΥΡΙΖΑ, το Μπλόκο στην Πορτογαλία το Νέα Αντικαπιταλιστικό Κόμμα στη Γαλλία. Όποιος συνεχίζει να θεωρεί την επανάσταση μια πιθανότητα για το άμεσο μέλλον, όποιος συνεχίζει να πιστεύει ότι ο σοσιαλισμός είναι κυρίως επιλογή και όχι το αναπόφευκτο της ιστορικής εξέλιξης, όποιος πιστεύει στην ανθρώπινη θέληση και όχι στο φαταλισμό ας δώσει τη μάχη. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν να προσεύχονται. Μπορεί ο σοσιαλισμός να έλθει μαζί με τη δευτέρα παρουσία.1. 3. Le Monde Diplomatique, Κ. Ελευθεροτυπία, σελ. 324. Le Monde Diplomatique, Κ. Ελευθεροτυπία, σελ. 32, Leon Blum, L’ideal socialiste, La Revue de Paris, Μάιος 1924
K. Μαραγκός